نامه مامانی که خدا هم خدا کنه بخونه

سلام فرزند عزیزم

عزیزم یکساله که منو بابا در انتظار دیدنت لحظه ها رو میشموریم .

 تا چند ماه پیش که اولین اثار به وجود اومدنت رو احساس  کردم ، وقتی تو بدنم جا گرفتی احساسم تغییر کرد حس اینکه موجودی با بدن من خلق شده حس قشنگی بود شایدم وصف ناشدنی . وقتی سلول هات رو دیدم مثل وروجک ها شناور بودی قربون شیطونی هات رفتم و اشک ریختم  گویی که تو یه انسان کاملی. اومدی تو دل مامانی  وجودت رو هر روز بیشتر باور میکردم نازت میکردم و برات ارامش ارزو میکردم .

بابایی هم خیلی مواظب مامانو تو بود ولی نمیدونم چرا  نخواستی به دل مامانت بچسبی ، نمیدونم چرا فکر میکردم بغلم کردی بوت رو استشمام میکردم  فکر میکردم نبض هات رو میشمرم ولی نفهمیدم چرا حلقه محبتت رو ازدورم برداشتی ، دلت برای مامانت نسوخت ، فکر نکردی با حس بودنت عجین شده، فکر نکردی با رفتنت مامانت چقدر اشک میریزه ، دنیا براش تیره و تار میشه .

عزیزم مامانت قبل تو فکر میکرد  ادم موفقیه هر چی خواسته خدا بهترینش رو داده .

تو با به وجود اومدن و رفتنت تمام ذهنیات مادرت رو ویران کردی دلت نسوخت که نموندی دنیای مامانت رو واژگون کردی .

 من چی دارم میگم تو که اصلن نمیتونی فکر کنی تو که مغز کوچولوت هنوز شکل نگرفته چه جوری میتونم توقع داشته باشم به فکرم باشی و من رو لبریز شادی کنی .

 ولی مامانی حالا که میخوای بازم شکل بگیری از خدا ، خالق بی همتا و اصلی تو می خوام این دفعه به فکر مامان و بابات باشه چون دیگه طاقت دوریت را ندارن . دیگه مامانت نمیتونه اون مسیر سخت را با هزار درد و رنج ، از اول طی کنه .

پس مامان این دفعه که اومدی تو وجودم ترکم نکن سفت بچسب به مامان . مامان هم با تمام وجودش از تو و ارزوهات محافظت می کنه

. بابا جونت هم از هر دومون.